மாடசாமி உணவகம் ஒரு சின்ன உணவகம். மாடசாமி தான் அந்தக் கடை முதலாளி. அவன் மனைவி தேன்மொழி தான் சமைப்பாள். மாடசாமி தான் சாப்பிட வருபவர்களுக்கு பரிமாறி கல்லாப்பெட்டியையும் கவனித்துக் கொள்வார்.
ஒரு நாள், ஒரு கண் தெரியாத குருடன் சாப்பிட வந்தான்.
மாடசாமி: “வாங்க, என்ன சாபிடறீங்க?”
கண் தெரியாதவர்: “எனக்கு கண் தெரியாது, அதனால் நீங்க என்னென்ன ஐட்டம் வேசிருக்கீங்கன்னு தெரியாது, ஏற்கனவே இங்கே சாப்பிட்டவங்களோட எச்சில் இலை மட்டும் ஏதாவது இருந்தால் கொடுங்க”
மாடசாமி ஒரு எச்சில் இலையை மட்டும் எடுத்து வந்து கொடுத்தார். அந்தக் கண் தெரியாதவர் அந்த இலையை முகர்ந்து பார்த்து விட்டு, சொன்னார்:
“சரி, எனக்கு சப்பாத்தி குருமா கொடுங்க”
மாடசாமி அந்தக் குருடர் முகர்ந்து பார்த்தே பழைய கஸ்டமர் என்ன சாப்பிட்டார்னு கண்டுபிடிச்சதை எண்ணி வியந்து போனார்.
மறுநாள், மறுபடி குருடர் வந்தார். மறுபடி எச்சில் இலை கேட்டார். மாடசாமியும் எச்சில் இலை கொண்டு வந்து கொடுத்தார். அந்தக் குருடர் அதை முகர்ந்து பார்த்தார்.
கண் தெரியாதவர்: “நன்றாக வாசனை வருது, எனக்கு சிக்கன் பிரியாணியும், வெங்காய பச்சடியும் கொடுங்க”
மாடசாமி மறுபடி வியந்து போய்ட்டார்.
மறுநாள் அந்தக் குருடர் உணவகத்திற்கு வந்தார். அவர் உள்ளே நுழைந்தவுடன், மாடசாமி விறுவிறுவென்று உள்ளே சமைத்துக் கொண்டிருந்த தன் மனைவி தேன்மொழியிடம் சென்றார்.
தேன்மொழி: “என்னங்க, இப்படி ஓடி வர்றீங்க”
மாடசாமி: “சீக்கிரம் உன் புண்டையை ஒரு வாழை இலையில் நல்லாத் தேய்ச்சுக் கொடுடி”
தேன்மொழி: “ஏங்க?”
மாடசாமி: “அதெல்லாம் கேட்காதே, சீக்கிரம் இந்த இலையில் உன் புண்டையை வெச்சு தேயுடீ”
அவளும் நன்றாக ஒரு இலையில் தன் புண்டையைத் தேய்த்துக் கொடுத்தாள்.
மாடசாமி அந்த இலையை எடுத்துக் கொண்டு குருடரிடம் போனார்.
மாடசாமி குருடரிடம்: “வாங்க, உங்களுக்காக ஒரு எச்சில் இலையை தயாராக வெச்சுருக்கேன்”
இலையை நன்றாக முகர்ந்து பார்த்தார் அந்த கண் தெரியாதவர். பிறகு மீண்டும் அந்த இலையை நன்றாக முகர்ந்து பார்த்தார்.
பிறகு கேட்டார்: “தேன்மொழி இங்கே வேலை செய்கிராளா?”
ஒரு நாள், ஒரு கண் தெரியாத குருடன் சாப்பிட வந்தான்.
மாடசாமி: “வாங்க, என்ன சாபிடறீங்க?”
கண் தெரியாதவர்: “எனக்கு கண் தெரியாது, அதனால் நீங்க என்னென்ன ஐட்டம் வேசிருக்கீங்கன்னு தெரியாது, ஏற்கனவே இங்கே சாப்பிட்டவங்களோட எச்சில் இலை மட்டும் ஏதாவது இருந்தால் கொடுங்க”
மாடசாமி ஒரு எச்சில் இலையை மட்டும் எடுத்து வந்து கொடுத்தார். அந்தக் கண் தெரியாதவர் அந்த இலையை முகர்ந்து பார்த்து விட்டு, சொன்னார்:
“சரி, எனக்கு சப்பாத்தி குருமா கொடுங்க”
மாடசாமி அந்தக் குருடர் முகர்ந்து பார்த்தே பழைய கஸ்டமர் என்ன சாப்பிட்டார்னு கண்டுபிடிச்சதை எண்ணி வியந்து போனார்.
மறுநாள், மறுபடி குருடர் வந்தார். மறுபடி எச்சில் இலை கேட்டார். மாடசாமியும் எச்சில் இலை கொண்டு வந்து கொடுத்தார். அந்தக் குருடர் அதை முகர்ந்து பார்த்தார்.
கண் தெரியாதவர்: “நன்றாக வாசனை வருது, எனக்கு சிக்கன் பிரியாணியும், வெங்காய பச்சடியும் கொடுங்க”
மாடசாமி மறுபடி வியந்து போய்ட்டார்.
மறுநாள் அந்தக் குருடர் உணவகத்திற்கு வந்தார். அவர் உள்ளே நுழைந்தவுடன், மாடசாமி விறுவிறுவென்று உள்ளே சமைத்துக் கொண்டிருந்த தன் மனைவி தேன்மொழியிடம் சென்றார்.
தேன்மொழி: “என்னங்க, இப்படி ஓடி வர்றீங்க”
மாடசாமி: “சீக்கிரம் உன் புண்டையை ஒரு வாழை இலையில் நல்லாத் தேய்ச்சுக் கொடுடி”
தேன்மொழி: “ஏங்க?”
மாடசாமி: “அதெல்லாம் கேட்காதே, சீக்கிரம் இந்த இலையில் உன் புண்டையை வெச்சு தேயுடீ”
அவளும் நன்றாக ஒரு இலையில் தன் புண்டையைத் தேய்த்துக் கொடுத்தாள்.
மாடசாமி அந்த இலையை எடுத்துக் கொண்டு குருடரிடம் போனார்.
மாடசாமி குருடரிடம்: “வாங்க, உங்களுக்காக ஒரு எச்சில் இலையை தயாராக வெச்சுருக்கேன்”
இலையை நன்றாக முகர்ந்து பார்த்தார் அந்த கண் தெரியாதவர். பிறகு மீண்டும் அந்த இலையை நன்றாக முகர்ந்து பார்த்தார்.
பிறகு கேட்டார்: “தேன்மொழி இங்கே வேலை செய்கிராளா?”
